Tobiasz
(Tb Wlg 2,10-23)
Zdarzyło się, że pewnego dnia Tobiasz będąc znużony grzebaniem zmarłych, powróciwszy do swego domu, położył się przy ścianie i zasnął. Podczas gdy spał, spadł z gniazda jaskółczego ciepły gnój na jego oczy, i zaniewidział. Pan dopuścił, aby mu się przytrafiło to doświadczenie, aby potomnym był dany przykład jego cierpliwości jak Joba świętego. Ponieważ od dzieciństwa bał się Boga i zachowywał Jego przykazania, nie szemrał przeciw Bogu, że go dotknęło nieszczęście ślepoty, lecz pozostał nieporuszony w bojaźni Bożej, składając Bogu dzięki przez wszystkie dni swego życia. Jak bowiem przełożeni rodów urągali błogosławionemu Jobowi, tak krewni i przyjaciele naśmiewali się z życia Tobiasza, mówiąc: „Co się stało z twoją nadzieją, dla której dawałeś jałmużny i sprawiałeś pogrzeb zmarłym?” Tobiasz zaś karcił ich, mówiąc: „Nie mówcie tak: jesteśmy bowiem dziećmi świętych i oczekujemy tego życia, które Bóg da tym, co nigdy w stosunku do Niego nie zmienią swej wiary”. Anna zaś, jego żona, chodziła codziennie na pracę tkacką i z pracy rąk swoich, co mogła zarobić, przynosiła na pożywienie. I przytrafiło się, że otrzymawszy koźlę, przyniosła do domu. Mąż jej, słysząc beczenie koźlęcia, rzekł: „Baczcie czy czasem owo koźlę nie zostało skradzione, a oddajcie je jego panu; nie godzi się nam bowiem spożywać czegoś z kradzieży ani nawet dotykać”. Na to jego żona z gniewem odpowiedziała: „Jest oczywiste, że twoja nadzieja stała się próżną; oto co ci przyniosły twoje jałmużny!” Urągała mu tymi i podobnymi słowami.
znalezione nie kradzione- usłyszałam ostatnio z ust mojego dziecka
owszem znalezione nie oddane- kradzione
patrz jak się poszczęściło mojemu synowi znalazł komórkę... znalazł niech odda właścicielowi
niby oczywiste...
nie godzi się nam spożywać czegoś z kradzieży, ani dotykać...
Tobiasz do końca swoich dni dziękował Bogu... ile we mnie jest dziękczynienia, przecież mam wszystko... właściwie nawet nie śniłam, że będę mieć tyle, czasem jest mi wstyd, ze mam za dużo,
ale zwykle myślę o tym co jeszcze mogłabym mieć...
dziękuje Ci Panie za wszystko co mam, za każdą chwilę mojego życia,
w każdym człowieku, którego stawiasz na mojej drodze bądź uwielbiony Panie
Zdarzyło się, że pewnego dnia Tobiasz będąc znużony grzebaniem zmarłych, powróciwszy do swego domu, położył się przy ścianie i zasnął. Podczas gdy spał, spadł z gniazda jaskółczego ciepły gnój na jego oczy, i zaniewidział. Pan dopuścił, aby mu się przytrafiło to doświadczenie, aby potomnym był dany przykład jego cierpliwości jak Joba świętego. Ponieważ od dzieciństwa bał się Boga i zachowywał Jego przykazania, nie szemrał przeciw Bogu, że go dotknęło nieszczęście ślepoty, lecz pozostał nieporuszony w bojaźni Bożej, składając Bogu dzięki przez wszystkie dni swego życia. Jak bowiem przełożeni rodów urągali błogosławionemu Jobowi, tak krewni i przyjaciele naśmiewali się z życia Tobiasza, mówiąc: „Co się stało z twoją nadzieją, dla której dawałeś jałmużny i sprawiałeś pogrzeb zmarłym?” Tobiasz zaś karcił ich, mówiąc: „Nie mówcie tak: jesteśmy bowiem dziećmi świętych i oczekujemy tego życia, które Bóg da tym, co nigdy w stosunku do Niego nie zmienią swej wiary”. Anna zaś, jego żona, chodziła codziennie na pracę tkacką i z pracy rąk swoich, co mogła zarobić, przynosiła na pożywienie. I przytrafiło się, że otrzymawszy koźlę, przyniosła do domu. Mąż jej, słysząc beczenie koźlęcia, rzekł: „Baczcie czy czasem owo koźlę nie zostało skradzione, a oddajcie je jego panu; nie godzi się nam bowiem spożywać czegoś z kradzieży ani nawet dotykać”. Na to jego żona z gniewem odpowiedziała: „Jest oczywiste, że twoja nadzieja stała się próżną; oto co ci przyniosły twoje jałmużny!” Urągała mu tymi i podobnymi słowami.
znalezione nie kradzione- usłyszałam ostatnio z ust mojego dziecka
owszem znalezione nie oddane- kradzione
patrz jak się poszczęściło mojemu synowi znalazł komórkę... znalazł niech odda właścicielowi
niby oczywiste...
nie godzi się nam spożywać czegoś z kradzieży, ani dotykać...
Tobiasz do końca swoich dni dziękował Bogu... ile we mnie jest dziękczynienia, przecież mam wszystko... właściwie nawet nie śniłam, że będę mieć tyle, czasem jest mi wstyd, ze mam za dużo,
ale zwykle myślę o tym co jeszcze mogłabym mieć...
dziękuje Ci Panie za wszystko co mam, za każdą chwilę mojego życia,
w każdym człowieku, którego stawiasz na mojej drodze bądź uwielbiony Panie
Komentarze