wy dajcie im jeść
(Mk 6,34-44)
Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać. A gdy pora była już późna, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: Miejsce jest puste, a pora już późna. Odpraw ich. Niech idą do okolicznych osiedli i wsi, a kupią sobie coś do jedzenia. Lecz On im odpowiedział: Wy dajcie im jeść! Rzekli Mu: Mamy pójść i za dwieście denarów kupić chleba, żeby im dać jeść? On ich spytał: Ile macie chlebów? Idźcie, zobaczcie! Gdy się upewnili, rzekli: Pięć i dwie ryby. Wtedy polecił im wszystkim usiąść gromadami na zielonej trawie. I rozłożyli się, gromada przy gromadzie, po stu i po pięćdziesięciu. A wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo, połamał chleby i dawał uczniom, by kładli przed nimi; także dwie ryby rozdzielił między wszystkich. Jedli wszyscy do sytości. i zebrali jeszcze dwanaście pełnych koszów ułomków i ostatków z ryb. A tych, którzy jedli chleby, było pięć tysięcy mężczyzn.
Niezwykłe.
Bóg mówi "wy dajcie im jeść", potem bierze to co mam nawet jeśli to tylko marne resztki, nawet jeśli w moich oczach to nic nie warte, nawet jeśli to obiektywnie niewiele, On potrafi z tego uczynić cud. Jedyne co muszę zrobić to odpowiedzieć na Jego pytanie: co masz? co chcesz dać? co możesz dać?
Mieli tak mało, za mało żeby sprostać Jego nakazowi "wy dajcie im jeść". Nie wiedział o tym?
Powtórzył to samo Matce Teresie. I ona odpowiedziała, że ma niewiele, ale poszła ... i On uczynił przez nią wielkie dzieła.
Wielu usłyszało to samo. Są tacy, którzy mają odwagę powiedzieć "mam tak mało Panie czy to wystarczy? co mam zrobić?"
"Mamy pójść i za dwieście denarów kupić chleba, żeby im dać jeść?"
Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych.
tylko my tego ciągle pojąć nie możemy.
Ja Panie? Nie niemożliwe. Mam tak mało. Nie dam rady.
Panie uwolnij mnie od mojego "nie mam siły, jestem zmęczona, mam dość..."
Uwolnij mnie Panie
Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać. A gdy pora była już późna, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: Miejsce jest puste, a pora już późna. Odpraw ich. Niech idą do okolicznych osiedli i wsi, a kupią sobie coś do jedzenia. Lecz On im odpowiedział: Wy dajcie im jeść! Rzekli Mu: Mamy pójść i za dwieście denarów kupić chleba, żeby im dać jeść? On ich spytał: Ile macie chlebów? Idźcie, zobaczcie! Gdy się upewnili, rzekli: Pięć i dwie ryby. Wtedy polecił im wszystkim usiąść gromadami na zielonej trawie. I rozłożyli się, gromada przy gromadzie, po stu i po pięćdziesięciu. A wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo, połamał chleby i dawał uczniom, by kładli przed nimi; także dwie ryby rozdzielił między wszystkich. Jedli wszyscy do sytości. i zebrali jeszcze dwanaście pełnych koszów ułomków i ostatków z ryb. A tych, którzy jedli chleby, było pięć tysięcy mężczyzn.
Niezwykłe.
Bóg mówi "wy dajcie im jeść", potem bierze to co mam nawet jeśli to tylko marne resztki, nawet jeśli w moich oczach to nic nie warte, nawet jeśli to obiektywnie niewiele, On potrafi z tego uczynić cud. Jedyne co muszę zrobić to odpowiedzieć na Jego pytanie: co masz? co chcesz dać? co możesz dać?
Mieli tak mało, za mało żeby sprostać Jego nakazowi "wy dajcie im jeść". Nie wiedział o tym?
Powtórzył to samo Matce Teresie. I ona odpowiedziała, że ma niewiele, ale poszła ... i On uczynił przez nią wielkie dzieła.
Wielu usłyszało to samo. Są tacy, którzy mają odwagę powiedzieć "mam tak mało Panie czy to wystarczy? co mam zrobić?"
"Mamy pójść i za dwieście denarów kupić chleba, żeby im dać jeść?"
Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych.
tylko my tego ciągle pojąć nie możemy.
Ja Panie? Nie niemożliwe. Mam tak mało. Nie dam rady.
Panie uwolnij mnie od mojego "nie mam siły, jestem zmęczona, mam dość..."
Uwolnij mnie Panie
Komentarze