(Ef 4,7-16)
Chodzi o to, abyśmy już nie byli dziećmi, którymi miotają fale i porusza każdy powiew nauki, na skutek oszustwa ze strony ludzi i przebiegłości w sprowadzaniu na manowce fałszu. Natomiast żyjąc prawdziwie w miłości sprawmy, by wszystko rosło ku Temu, który jest Głową - ku Chrystusowi. Z Niego całe Ciało - zespalane i utrzymywane w łączności dzięki całej więzi umacniającej każdy z członków stosownie do jego miary - przyczynia sobie wzrostu dla budowania siebie w miłości.
(Łk 13,1-9)
I opowiedział im następującą przypowieść: Pewien człowiek miał drzewo figowe zasadzone w swojej winnicy; przyszedł i szukał na nim owoców, ale nie znalazł. Rzekł więc do ogrodnika: Oto już trzy lata, odkąd przychodzę i szukam owocu na tym drzewie figowym, a nie znajduję. Wytnij je: po co jeszcze ziemię wyjaławia? Lecz on mu odpowiedział: Panie, jeszcze na ten rok je pozostaw; ja okopię je i obłożę nawozem; może wyda owoc. A jeśli nie, w przyszłości możesz je wyciąć.
Nie chcę być dzieckiem, którym miotają fale. Myślę, że nie jestem. Dziś nie jestem. Co będzie jutro?
Czy wydaję owoce? Skoro nie jestem dzieckiem to czas zacząć wydawać owoce.
Gdyby tak spisać na kartce owoce to co by się tam znalazło? Mam wrażenie, że za większość rzeczy, które zrobiłam już dostałam zapłatę.
Czego chcesz ode mnie Panie?
Komentarze